MATEMATİK NEDEN ZOR?

     Çocuk utangaç bir duruşla ayağa kalkar. Heyecanlıdır. Düşündüğü şeyden emindir ama sormaya sıkılmaktadır. Çünkü, soracağı sorudan dolayı ayıplanabilir. Soru, matematikle ilgilidir.
 Matematiğin zor olduğu kanısındadır. En azından kişisel deneyiminden çıkardığı doğal sonuç budur. Karar verir ve sorar: "Öğretmenim, matematik neden zor?" Büyüklerinden bu soruya alacağı yanıt üç aşağı beş yukarı bellidir. Büyüklerine göre, çocuk bir önyargı içindedir. Aslında matematik zor değildir. Çocuğun kafas önyargı kabul ettikleri zorluk düşüncesi doğallığını kaybeder. Bir insana birşeyin zor gelmesi ne kadar doğaldır aslında. Fakat, içinde yaşadığımız kültürün matematik bileşeninde buna izin yoktur. Böylece, önyargı gerçekten bu durumda "yeşermeye" başlar. Teselli girişiminin yanında ikinci yabancılaşma, ikna etme sürecidir. Çocuk, matematiğin zor olmadığına ikna edilecektir. Bu adımda çocuk yanıldığını hissedecek, "aslında zor olmayan" bir olgunun kendisine zor geldiğini duyumsayacak ve eksiklenmeye devam edecektir. Böylece kendisine yabancılaşma sürüp gidecektir. Bu iletişim böyle devam ederken, çocuğa sorulan bir de matematik sorusu gelir arkasından. Sorulan soruyla, güya çocuğa matematiğin ne kadar kolay olduğu kanıtlanacaktır. Zaten matematikle ilgili sorunlu bir durum yaşayan çocuğun bu kez iki ayağı bir pabuca girecektir. "Bir bilen" tarafından sınanma konumunda kalacaktır. Dikkat edilirse, kimse çocuğu anlama çabasında değildir. Matematikle ilgili var olan düşünce biçimiyle ele alınan çocuk, sorduğu soruya neredeyse pişman olacak bir duyguya itilmektedir. Çocuk neden anlaşılmak istenmiyor? Çünkü, bugün matematiğe egemen olan bakış açısı matematiğin kültürel ve ruhsal boyutları olduğunu es geçer. Bu görüşte, "matematik her yerdedir" önermesi yaygın bir "inanç"tır ve toplumda kabul gören ideolojik bir sonuçtur. Matematiğe öyle bir özellik verildiğinde ise, ona özel bir saygının ve kaçınılmaz olarak bir kaygının/korkunun açığa çıkacağı açıktır. Her yerde olan ve herşeye muktedir bir olgu karşısında bireyin kendisini "eksikli" hissetmesi anlaşılırdır. Ayrıca, "matematik en kolay öğrenilecek bir şeydir" önermesi birçok matematikçi tarafından dile getirilir. Bu durum, çocukları cesaretlendirme düşüncesini taşırken, matematikçinin kendini tatmin etmesinden öteye geçmez. Matematik karşısında zorluk çeken birey bu önermeyle "eksiklenmeye" devam eder. Çocuklar, ilk adımlarını atarken "matematiksel anlamın" oluşma sürecini acaba yaşıyorlar mı? Bunun farkında olabiliyorlar mı? Matematiksel anlamın oluşum süreçlerine önem vermeden matematiği salt bir yöntemler yığını olarak gören yaşam tarzında, matematik birçok küçük arkadaşımız için neden zor olmasın? Zor olması, kalıcı bir özellik değildir. Bunun üstesinden gelmek olasıdır. Ancak, matematiği yücelten sloganlarla değil, küçük arkadaşlarımızı kendi özellerinde anlamaya çalışmakla olasıdır.

Konuyla ilgili deneyimleriniz vs.yorumlarınızı bekliyoruz...